Hallo iedereen
M’n laatste examen van dit academiejaar zit erop en m’n voorlaatste examen wat betreft m’n diploma Revalidatiewetenschappen en Kinesitherapie aan de KUL.
Ondertussen zijn we bezig met de laatste rechte lijn voor m’n masterproef. Een rechte lijn met toch wat putten in, maar ook daar is het eindpunt in zicht. In september volgt daar de verdediging van, maar begin augustus moet het wel ingediend zijn. M’n promotor vertrekt ook eerder op reis en zo is de deadline nog vervroegd tot ergens eind juli.
Ook het regelen van m’n stageperiode kinesitherapie begint eindelijk vorm te krijgen. Ik wil daar nog niet teveel over nadenken, over hoe ik die dagen zal doorstaan, maar op een of andere manier zal ook dit wel lukken. Het is natuurlijk een pluspunt dat ik weet dat m’n diploma daarna binnen is en het is ook leuk om die stageplaatsen te leren kennen, mensen te behandelen en proberen helpen,…Topsport en studie is al niet evident om in een redelijke termijn je diploma te behalen, neem daar nog eens kanker bij en je voelt je vaak alsof je je in het oog van een orkaan bevindt. Maar de orkaan mag binnen enkele maanden gaan liggen. Geef me dan maar een rustig zeebriesje. We hebben nog stevig doorgetraind, niet altijd evident, en soms compleet knock out erna, maar nu komt de periode eraan waarin het hopelijk allemaal wat zal renderen en ik kan afbouwen naar enkele wedstrijden. Ik hoop na het zomerseizoen te voelen dat m’n inspanningen ook effectief iets opleveren en m’n niveau in stijgende lijn blijft gaan. Ik moet er nog steeds aan wennen dat alles anders voelt, alles anders is en m’n lichaam me van dag tot dag, zelfs van uur tot uur, compleet kan verrassen. Soms positief, maar helaas vaak negatief. Toch zal ik me daar naar competitie toe moeten proberen boven te stellen, en ongeacht hoe of wat, te proberen en kijken hoe het verloopt. Het sterkt me te weten dat ik veel steun krijg van m’n dierbaren, en dat of ik nu eerste of laatste ben, ze van me houden om wie ik ben. Uiteraard zijn ze gelukkiger als ik eerste ben, omdat ze weten dat mijn doorzetting dan beloond wordt, en ik ook natuurlijk. Maar ritme opdoen is de eerste opdracht! Ondertussen is m’n haar met zo’n 24 cm korter gemaakt. Ik heb er ongeveer 2 jaar voor gespaard. Na m’n diagnose was ik nog naar de kapper gegaan en na 2 weken was er een nieuw paniek moment wanneer de borstel vol met haar zat toen ik uit de douche kwam. Op dat moment en de weken daarna, leefde ik even met het gevoel dat ik kaal zou worden door de chemopillen. Moeilijk te beschrijven, maar heel onaangenaam. Toen mijn haaruitval stabiliseerde, heb ik beslist om m’n haar te laten groeien voor de actie Geef om Haar, en m’n staart te doneren zodat ze deze konden gebruiken om een pruik met natuurlijk haar te maken. Door deze staarten te doneren, kunnen zij een financiële bijdrage bieden aan mensen die een pruik moeten kopen door de gevolgen van hun chemobehandeling. Want bovenop al de ziektekosten, is dit een flinke hap uit de boterham. Ik had eerst nog iets langer willen ‘sparen’ maar de zenuwpijn in m’n armen liet dit niet echt toe. De afgelopen maanden deed het me steeds meer pijn om m’n haar te wassen, te kammen,… omdat het zo lang was en dus voor m’n armen een grotere belasting werd. Je kan natuurlijk goed willen doen voor anderen, maar je mag er zelf niet aan onderuit gaan. M’n nevenwerkingen zijn al erg genoeg, dat die extra last er niet bij kon. Maar ik wist gelukkig dat ik sowieso al boven de 20 cm zat. Momenteel kan het dus even niet in een staart, maar dat maakt me niet uit. Ik ben echt blij dat ik dit heb kunnen doen, maar zal het nu toch even op aanraden van m’n armen, bij korter haar houden. Er zijn/waren veel mensen benieuwd naar m’n nieuwe kapsel, maar op zich is dit niet aan de orde. Voor mij was het belangrijkste dat ik die staart kon ‘doneren’. Al ben ik natuurlijk blij dat ook korter haar best wel meevalt en vooral een stuk handiger is in ‘gebruik’;) Binnenkort weer een controle in Leuven. Ik kijk er echt niet naar uit. Enerzijds wil ik toch weten hoe het met m’n kankerwaarden zit en tegelijkertijd ook weer niet. Altijd heel dubbel en tegenstrijdig. Als ik er aan denk, krijg ik er toch stress van en de dag zelf bereikt dit meestal een hoogtepunt. Belachelijk soms als ik er over nadenk, want ik kan er niets aan veranderen. Maar toch… Het bepaalt soms wel de komende maanden, hoe zal ik me voelen, zijn er oplossingen voor hoe ik me voel, moet ik veranderen qua medicatie schema, dosis, soort,… Wat het resultaat ook is, ik voel me meestal een paar dagen als een visje die z’n school is kwijt geraakt en moederloos in de grote oceaan ploetert om in het heldere water te blijven,… Gelukkig weet ik na bijna 2 jaar wel al een beetje hoe ik er fysiek en mentaal op reageer, maar je er echt op voorbereiden kan je toch niet. Je weet dat het komt, je ondergaat het, en erna klauter je, met hulp van anderen weer naar boven. Zelfs al is het goed nieuws en zijn de waarden gedaald, dan denk je meteen verder, dat je het sneller wilt zien dalen, dat je je eindelijk beter wilt voelen,… Nee die tussentijdse controles, ik moet ze niet;) Als m’n waarden beter zijn, wil ik het wel weten. Als ze slechter zijn, liever niet. Dan zou ik liever nog even in het ongewisse willen zijn, dat m’n nevenwerkingen niet voor niets zijn en m’n kanker verder bestreden wordt. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Anderzijds, beter te weten, wat het dan ook is, dan kan er indien nodig iets aan gedaan worden. En al bij al, soms denk ik, is het nu hoger, lager, gelijk,… het maakt soms weinig uit voor de medici, omdat ik gelukkig al in een iets veiligere zone zit qua ‘plots fataal aflopen’, de nevenwerkingen erkennen ze wel als heel hinderlijk, maar weinig aan te doen. Het is zo een traag proces dat ik er echt soms horendol van word. De afgelopen periode staarden de dozen medicatie me bijna letterlijk aan. Normaal vul ik altijd 1 doos continu aan zodat ik nooit naar boven moet hollen achter m’n pillen, wanneer m’n alarm afloopt. Maar zo zag ik het echt niet minderen en het was een nog hogere berg om tegenop te kijken. Hoe stom ook, maar vanaf dat moment, heb ik besloten om doos per doos uit te nemen en telkens te doen alsof (ook al weet je dat het dikke zever is) het m’n laatste doos is en ik daarna kan stoppen. De ontnuchtering is groot, telkens ik de lege doos kan weggooien en er m’n nieuwe moet zetten, maar ergens helpt het toch een beetje. Ik probeer te visualiseren dat het einde van die behandeling toch in zicht komt. Al wil ik niet denken aan de berg pillen die er in realiteit nog voor me staat. Ik zou echt heel veel doen, om eigenhandig die waarden naar beneden te krijgen, om uitzicht te krijgen om met die pillen te mogen stoppen, en liefst voorgoed, en tegelijk mag ik me daar niet op focussen eigenlijk, omdat die kans ook best kleiner wordt met de tijd. Maar ook daar weiger ik me bij neer te leggen. Er zijn altijd oplossingen en ik hoop ze samen met m’n sterk team te vinden. Laat me dus maar focussen op de successen, op de leuke dingen, en op wat meer rust! De rest, moeten we er bij nemen. Zolang de weegschaal wat in balans is tussen positieve en leuke dingen versus negatieve en ellendige dingen, blijven we vooruit gaan, en vinden we altijd nieuwe moed! Ik hou jullie op de hoogte! Liefs Lindsey x
Comments